martes, 22 de marzo de 2022

O “Protocolo bancario” e a necesidade de mobilizarnos contra a exclusión financeira.

 

 Ver artigo en Praza.gal
Teño case 80 anos e dáme moita mágoa ver que os bancos se esqueceron das persoas maiores coma min...”

Así comeza o escrito redactado por Carlos San Juan que, con máis de 600.000 sinaturas de apoio, denuncia os problemas xerados pola desastrosa xestión que realiza a banca privada deste Reino duns servizos que, non o esquezamos, son imprescindíbeis na sociedade actual.

E, vitoria!!, a banca, con grande alarde de medios, comprométese case de inmediato a adoptar medidas. Dez medidas para ser exactos. Dez!! E co pomposo nome de “Protocolo bancario para la inclusión financiera de los mayores”. E ficou ben asinado. Nada menos que polo Ministerio de Asuntos Económicos, o Banco de España e as tres patronais bancarias (AEB, CECA y Unacc).i

Pero claro, se imos ao “articulado” do protocolo (podemos velo nesta notaii), pois, en fin, comprobamos que basicamente se trata de volver a un horario presencial de 9 a 14 horas e ofrecer unha atención telefónica “preferente” e persoal ás “persoas maiores”. O resto, incluído o organismo de suposto control, o “Observatorio de Inclusión Financiera” (creado polas propias entidades bancarias privadas a controlariii) parecen “un canto ao sol” e que foron postas porque queda bonito dicir que non hai unha nin dúas, senón dez, Dez!! medidas.

Lembremos que as organizacións que representan aos pensionistas, como Modepen na Galiza, levan tempo loitando por estas e outras reivindicacións fronte á banca. Por exemplo con este escrito presentado ao concello da Coruña por Modepen o 8 de abril de 2021iv ou con esta concentración de Modepen Ferrol do 14 de maio dese mesmo ano.v

Porque xa hai tempo que se aprecia un continuo deterioro dos servizos que presta a banca privada, practicamente dende que conseguiron a súa gran vitoria contra todos nós na anterior crise económica (rematou?), cando acabou coa competencia das Caixas e se lle permitiu fusionarse ata ser tan grandes que non poidesen caer, porque de caeren terémolos que rescatar entre todos para evitar que nos arrastre, a todos, na súa ruína, mentres está a gañar cartos “por riba das súas posibilidades”vi, como é ben sabido, grazas aos maiores depósitos vii, sen esquecer a súa crecente oligopolización.

Teñamos en conta que a banca presta servizos públicos que deben ser definidos e defendidos como tales. Porque, aínda que se nos repita constantemente que os servizos financeiros son uns servizos privados, a realidade é que moitos deses servizos son de recepción obrigatoria. Por exemplo, e moi especialmente, os seguintes: Depósito de diñeiro, Retirada de efectivo e Domiciliación de recibos e Pago de impostos que, por tanto, deben de ser considerados como servizos públicos.

Servizos públicos que deben de se prestar dende unha banca pública, pero entrementres non se volva a constituír unha neste estado (como de feito hai en estados do noso entornoviii) coido que deben ser prestados con atención presencial e a custe xusto ou de balde, pois se na práctica é un servizo de recepción obrigada non é razoable que os que temos menos paguemos máis, como está a suceder.

E, como mínimo, hai que facilitar a tramitación da Conta básica para que non sexa unha carreira de obstáculos burocrática conseguila. Algo ao que a banca se resiste como demostra, pola vía dos feitos, a necesidade de crear oficinas para axudar a tramitalas como, por exemplo, está da Coruña. ix

Por iso continúan e van continuar as mobilizacións, ás que estamos chamadas as persoas maiores e tamén as non maiores. Porque aínda é necesario conseguir obxectivos como os seguintes:

- A atención persoal presencial, sen cita previa, sen colas (e no seu caso habilitar “salas de espera” os días de maior afluencia) e con axuda eficaz cos medios dixitais a quen o necesite.

- A recuperación das prestacións obrigatorias xa mencionadas en todos os concellos que quedaron sen elas nestes últimos anos, o que pode realizarse mediante a habilitación pola Administración de medios alternativos que os permitan realizar (mediante convenios con Correos, por exemplo).

- Regular por lei as comisións bancarias para evitar que sexan abusivas ou que teña que pagar máis quen menos ten, cando menos mentres non se cree a mencionada banca pública.

- Unha actuación das administracións públicas, incluídos os concellos, en defensa dos afectados pola progresiva exclusión financeira (Oficinas de Consumo, Apoio a tramitacións como a Conta básica de que falaba, Regulación das Comisións para que non sexan abusivas. Esixencia aos bancos de criterios éticos e de responsabilidade social para contratar coa administración...)

-E evidentemente, a creación dunha banca pública, reivindicación para a que xa existe unha plataformax, que preste, repito, eses servizos que deben ser públicos porque son obrigatorios. Non pretendo determinar aquí como se pode crear esa banca pública, mais hai vías (o ICO como máis probábel, Correos a través de convenios co estado...)

Tampouco estou a falar dun problema exclusivo das persoas maiores, aínda que eles o fixeran visíbel, pensemos nos problemas das persoas autónomas, a mocidade, a poboación rural ou calquera persoa empobrecida ou que simplemente ten escasa capacidade de aforro, ou falta de medios ou coñecementos dixitais... Por iso creo que hai que conformar un movemento unitario a prol da reivindicación común dunha banca pública.

Como dixen ao principio deste escrito, a banca está a facer un mínimo lavado de cara (o “protocolo”) e espero (é un dicir) que a obrigación introducida pola emenda transaccional no Senado dando un prazo de tres meses ao Gobierno para que lexisle contra a exclusión financeira ás persoas maioresxi non se quede en simple propaganda.

O que si sabemos de certo é que a profundidade das medidas vai depender da nosa mobilización.


ii- Ampliación de los horarios de atención presencial que abarque como mínimo de 9.00h a 14.00h para servicios de caja. Este servicio se proporcionará en ventanilla o en cajero.

-Trato preferente a los mayores en las sucursales, con prioridad en casos de alta afluencia de público en oficinas.

-Formación específica obligatoria al personal de la red comercial en las necesidades de este colectivo.

-Atención telefónica preferente sin coste adicional o directa, a través de un interlocutor personal.

-Horario de atención telefónica mínimo entre las 9:00h y las 18:00h para los clientes a los que se les presten servicios sin oficina.

-Garantía de adaptabilidad, accesibilidad y sencillez de los canales en función de su uso, poniendo a disposición de estos clientes versiones con lenguaje y vista simplificados.

-Reparación de los cajeros fuera de servicio para asegurar el aprovisionamiento de efectivo en un máximo de 2 días laborales e información del cajero alternativo más cercano.

-Ofrecimiento a los clientes de acciones de educación financiera, digital y prevención de fraudes por el canal que resulte más adecuado.

-Las entidades comunicarán al colectivo de clientes mayores las medidas que adopten para darles a conocer las mejoras puestas a su disposición

-Ampliación del objeto del Observatorio de Inclusión Financiera para hacer un adecuado seguimiento de las medidas adoptadas por las entidades para la prestación personalizada de los servicios financieros.

iii https://noticiasbancarias.com/tag/observatorio-para-la-inclusion-financiera


mércores, 9 de marzo de 2022

2021-04-08 Moción pola banca de Modepen A Coruña.

 

MANIFESTO DE MODEPEN (MOVEMENTO POLA DEFENSA DO SISTEMA PÚBLICO DE PENSIÓNS E DOS SERVIZOS PÚBLICOS) ANTE A COBRANZA DE COMISIÓNS ABUSIVAS POLO USO DOS SERVIZOS FINANCEIROS A COLECTIVOS VULNERABLES

Ante o Pleno de hoxe, no que se vai a expor unha moción sobre a cobranza abusiva de comisións por parte da Banca privada, MODEPEN quere poñer ao dispor dos partidos presentes no Concello da Coruña, as seguintes consideracións:

A especulación financeira sobre as hipotecas “ sub prime” levada a cabo pola Banca privada -con carácter global- a partir de 2006, trouxo consigo unha crise de tal magnitude que o Estado español houbo de reforzar a liquidez de numerosas entidades ao bordo da quebra, inxectando no sistema financeiro inxentes cantidades de diñeiro, na maioría dos casos a cambio de accións das propias entidades, pagas, iso si, a un prezo que xa nunca volverían ter.

Dos máis de 64.000 millóns de euros achegados por esta vía, só se recuperarán preto de 6.000 millóns, ascendendo a factura da “socialización de perdas privadas” á friorenta de 67.000 millóns, se sumamos o custo das garantías achegadas polo estado para vendas e fusións no proceso de reestruturación subseguinte. Este enorme desembolso tivo como consecuencia que durante varios exercicios non se puidesen cadrar as contas sociais dos orzamentos, provocando o baleirado da Caixa das Pensións.

Devandito proceso termina coa práctica desaparición das Caixas de Aforro e non poucos Bancos absorbidas unhas e outros na súa maioría pola gran Banca. Entre 2007 e 2017 os seis grandes bancos españois, Santander, BBVA, CaixaBank, Bankia, Sabadell e Bankinter adquiriron unhas dimensións moito máis grandes que as anteriores á crise, producindo un proceso de concentración nunca visto ata esa data no noso país, cuxo custo, unha vez máis, é asumido polo Estado, aumentando en 50.000 millóns a súa transferencia gratuíta ao sector financeiro.

Durante ese mesmo período, estes bancos non só recuperaron o nivel de beneficios anteriores á crise, sumando entre todos eles a cantidade de 84.000 millóns de euros en beneficios, senón que, como ademais pode verse, aumentaron extraordinariamente o seu tamaño e carteira de clientes mercé a estas fusións e compras.

Os beneficios da banca teñen unha correlación directa coas consecuencias sociais: Así, prodúcese a desaparición de oficinas e postos de traballo (cuxas xubilacións anticipadas son, como non, asumidas novamente polo Estado) e a brutal conversión dos cidadáns usuarios dos servizos financeiros en meros clientes dunha mercadoría, os cales, como os de calquera outro produto, poden ser segmentados segundo a súa rendibilidade, expulsando aos considerados como non rendibles ou non suficientemente vinculados, utilizando para iso a cobranza de comisións abusivas, a forzada dixitalización de calquera operación, a desaparición do acceso libre ás poucas oficinas sobreviventes, etc...

Traducido a números, entre 2008 e 2019 o persoal da Gran Banca reduciuse nun 37,00% (de 276.000 a 173.000), a cociente de bancarización (empregados por cada 10.000 habitantes) diminuíu nun 38% (de 59,80 % a 37,00 %) e consecuentemente, a carga de traballo (habitantes por cada empregado) para os empregados que permanecen aumentou un 61,00 % (de 167,20 hab/ emp a 270,60 hab/ emp.)

Todo iso deixou sentir o seu efecto no colectivo pensionista: desde 2015 e da man da modificación do mecanismo de revalorización das pensións, nun complexo e inxusto sistema chamado factor de sustentabilidade, inédito en calquera outra parte do ámbito europeo, as pensións perderon poder adquisitivo, pois só se garantía o 0,25 % de revalorización en concepto de mínimo e, calquera que fose o incremento do custo da vida segundo o IPC, un 0,50% de máximo na revalorización das pensións - e ademais suxeito a condicións macroeconómicas pouco transparentes-.

Esta situación de ahogamiento continuo do poder adquisitivo dos máis de nove millóns de pensionistas en España, trouxo consigo o estalido social de 2018 abanderado por os movementos de defensa do sistema público de pensións, entre os cales se atopa MODEPEN no noso ámbito autonómico.

A actitude da Banca privada, na súa loita por quedar unicamente cos clientes rendibles, dixitais e moi vinculados, lanzando ao resto á exclusión financeira, unida ao decremento das pensións, xerou uns niveis de desigualdade no ámbito dos servizos financeiros de maneira que cada vez máis usuarios, forzados doutra banda a cobrar a súa pensión, subsidio ou nómina a través dun banco teñan que facer fronte a uns custos impostos unilateralmente polas Entidades, desdibujándose o que é o pago razoable dun servizo e mostrándose nítidamente a dobre intención da banca privada: por unha banda, aumentar tanto como poida a súa porcentaxe de ingresos por esta vía (actualmente xa é do 30%) e por outro, desprenderse desa maioría de usuarios que utilizan as contas sobre todo porque non teñen outra forma de ingresar as súas retribucións e pagar os seus recibos, en moitos casos, tamén de forma obrigatoria imposta polas compañías.

Ante este panorama, que non ten visos de mellorar, senón ao contrario, de intensificarse, MODEPEN solicita aos partidos políticos presentes neste concello que acorden en Pleno a adopción dalgunhas medidas que protexan ao seu veciños e veciñas máis vulnerables fronte ás imposicións da Gran Banca, que se ceba non só no colectivo pensionista, senón tamén noutros sectores especialmente protegibles como parados, novos, traballadores precarios, etc. Os representantes municipais deben manifestarse se están a traballar para procurar mellorar a vida dos cidadáns que lles votaron ou consenten cos desmáns dunha Gran Banca sen un chisco de conciencia social e que tanto sufrimento está a causarlles.

Por tanto, solicitamos que o Pleno Municipal aprobe as seguintes medidas:

1.- Solicitar ao Goberno da nación que se inicien os trámites para a creación dunha banca pública e estatal que sirva de santuario a todos os cidadáns que, non o ignoremos, son obrigados a ser usuarios do sistema bancario polo propio Estado, mentres que están a ser expulsados pola Banca do acceso aos seus servizos ou obrigados a custealo de maneira que excede a súa capacidade de gasto.

2.- Que se esixa, mediante a aprobación dun protocolo ao respecto, ás entidades Financeiras coas que traballe ese Concello que cumpran cos mínimos éticos e de responsabilidade social de maneira que devandito cumprimento sexa tido en conta á hora de relacionarse coas Entidades, xa sexa para establecer depósitos, solicitar créditos, subscribir convenios de colaboración, ceder espazos, outorgar beneficios fiscais e/ou exencións e calquera outras que poidan establecerse, con obxecto de que as entidades que non alcancen un nivel mínimo de responsabilidade social poidan beneficiarse de activos ou actuacións públicas.

3.- Que se esixa ás Entidades que informen, publiciten e ofrezan –sen subterfugios entorpecedores nin desvíos externos de rexeitamento- ás persoas consideradas como “non rendibles” as contas de pago básicas, nas condicións establecidas pola Directiva 2014/92/UE do Parlamento Europeo e do Consello, do 23 de xullo de 2014, o RD 164/2019, do 22 de marzo e a OM ECE/228/2019, do 28 de febreiro, o que rebaixaría de inmediato as comisións de varios centos de euros anuais á cifra oficial de 36 euros anuais.

4.- Que se implante dentro dos servizos municipais de consumo unha oficina facilitadora da reclamación de abuso por parte dos bancos no tema de comisións, de maneira que os usuarios, sen outro trámite, poidan recuperar as comisións cobradas que sexan abusivas, así como superar as trabas que se lles poñan para beneficiarse dunha contas de pago básica.

5.- Que se inste á Xunta a que, mediante os seus servizos de control, se auditen as comisións cobradas polos bancos, establecendo uns prezos de referencia modulados á baixa pola pertenza a colectivos en risco de exclusión social, utilizando como mínimo os parámetros que a lexislación estatal establece para as contas de pago básicas.

6.- Que como achega municipal ao mantemento do poder adquisitivo das pensións e outras prestacións sociais, establézase a gratuidade das viaxes en transporte urbano para os maiores a partir de 65 anos.

Todo o cal se comunica para a súa consideración e efectos.

A Coruña, 08/04/2021



Por que me estou a passar a Mastodon.gal (Fediverso) abandonando Facebook, Twitter, Instagran e Youtube?

  Os que imos maiores ainda lembramos a enciclopédia Encarta, falecida definitivamente em 2009. (Ver na wikipedia em galego https://gl.wiki...