Esta entrada e as seguintes hanse publicar unicamente neste blog https://abieito-blog-gal.blogspot.com
N o
2015, en
plena ofensiva contra as pensións públicas, o
goberno de Rajoy pretendeu
reducir
a
súa
revalorización
anual
a
só un 0,25%. Este
ataque sen precedentes aos
pensionistas ergueu
un potente
movemento, como podemos lembrar, por
exemplo,
neste enlace da
manifestación do 17 de marzo de 2018
que
bloqueou
eficazmente a
aplicación desa
mísera suba. De
paso, acelerou
a caída do
goberno de
Rajoy.
Coa
loita
conseguiuse
ese obxectivo
e
tamén outros,
como
nos lembraba o
Movemento
pensionista
pouco
antes da aprobación da Reforma “Escrivá” (Lei
121/000066, de garantía do
poder
adquisitivo das pensións
e
de outras
medidas de reforzo
da sostibilidade
financeira
e
social do
sistema público de pensións)
.
1. Os
chamados gastos impropios da Seguridade Social serán asumidos polos
Orzamentos Xerais do Estado. En adiante as cotizacións sociais
destinaranse ao financiamento das pensións contributivas.
2.
Realizarase unha auditoría de ingresos e gastos do sistema desde
1967 a 2020, o que permitirá demostrar que a SS asumiu durante
décadas gastos que non lle correspondían, o que facilitou que os
partidarios da privatización argumentasen a existencia dunha débeda
ficticia.
Mesmo
houbo
vitorias estratéxicas
que,
malia todo, están por concretar como: A
referencia
a que se debe asegurar o actual nivel das prestacións públicas
medida pola taxa de substitución da pensión inicial en relación co
salario. O
recoñecemento
do
dereito ás pensións de viuvez das parellas de feito, acabando así
cunha discriminación que prexudicaba a
centos milleiros de persoas. Tamén
se
abriu a
porta á
existencia
dun
complemento ás pensións das persoas con longas carreiras de
cotizacións e
a relacionar
o
importe das pensións co SMI.
Estes
éxitos son unha
cara da realidade: O
Movemento
pensionista
conseguiu
parar o
máis duro da ofensiva neo-liberal. Mais
a
outra cara desa realidade é que esa
ofensiva
mantense
no
fundamental.
Esta
primeira reforma deixa pendentes os seguintes problemas
:
• O IPC empregado non é o interanual acumulado, senón “o IPC
medio”, polo que, lonxe de garantir nada, este ano redúcese un 3%
o poder adquisitivo das pensións.
• Non eleva as
pensións mínimas a niveis de dignidade para eliminar as pensións
de miseria e a brecha de xénero.
• Aparece unha nova figura: o Mecanismo de
Equidade Interxeracional
(MEI) que pretende derrogar o anterior factor de sustentabilidade.
Porén, fala de permitir os recortes das pensións cando o consideren
necesario. E non se fai nin
unha mención á reposición das cantidades que se desviaron da caixa
da Seguridade Social para gastos distintos das pensións (gastos
impropios).
• Afondan nos recortes das anteriores reformas das pensións: o
atraso da idade de xubilación e a ampliación do prazo de cómputo
para o cálculo da base reguladora,…
• E moi importante, déixase
o terreo preparado para a privatización, para que outra parte do
sector público, neste caso as pensións, vaia a ampliar o campo do
negocio privado e financeiro.
Non
son reivindicacións
menores.
E
haberá
que sumarlle
as
que aparezan
na
segunda reforma que vai vir. De
feito, como
vemos, os
problemas máis importantes están
aínda pendentes. Non
nos enganemos, a ofensiva
neo-liberal mantense
no fundamental:
Apropiarse do público depreciando
as pensións o máximo posíbel
para conseguir a súa privatización, esta vez mediante os plans de
empresa, ante o fracaso dos plans individuais.
Por
iso os pensionistas vense
obrigados a convocar
unha xornada de mobilizacións o vindeiro
12 de febreiro. Mobilizacións que na
Galiza esta vez serán descentralizadas:
En Ribadeo e en
Cangas ..
Goberne
quen goberne, as pensións públicas deféndense.
